Lao-Tse: "Wat een ramp lijkt, blijkt vaak een kans."
We schrijven 12 mei 2008. De aarde schudt en trilt. Muren bewegen, ramen breken, kasten vallen om, telefoonkabels knappen, beton barst en sommige gebouwen beginnen ineen te zakken als ware zij van pudding. Mensen gillen en proberen naar buiten te komen. Verdwaasd staren zij om zich heen. Als het schudden ophoudt beginnen mensen naar bekenden te zoeken, rennen terug naar het gebouw waar ze uitkwamen om soms tot de ontdekking te komen dat het er niet meer staat. Zij zijn de gelukkigen, zij hebben het overleefd. Maar al die anderen…?
Met een aardbeving van 7.8 op de schaal van Richter werd de provincie Sichuan zeer zwaar getroffen. De hele aardbeving heeft slechts drie minuten geduurd, maar had een verwoestend effect. De eerste beving werd gevolgd door 64 tot 108 zware naschokken in de daarop volgende 72 uur. In totaal raakte 374.171 gewond, kostte de aardbeving aan 69.180 mensen het leven en zijn er ongeveer even zoveel vermisten.
Het duurde dan ook niet lang voor de wereld op de hoogte werd gesteld van deze ramp, die met de toenemende kans op overstromingen steeds groter dreigde te worden. De beelden kwamen via de televisie onze huiskamers binnen. Op internet werd er over gesproken en in kranten werden er lange artikelen aan gewijd. Alle vreselijke zaken werden met de wereld gedeeld. En de wereld reageerde. Van overal kwamen steunbetuigingen, velen boden hun diensten aan en hulpgoederen werden indien nodig toegezegd.
Iedereen was het er over eens, het was een vreselijke ramp en hij kende miljoenen persoonlijke drama’s. Moeder natuur was vreselijk tekeer gegaan en had de mensheid een verpletterende slag toegebracht. Zoals ook bovenstaande duidelijk maakt is de geschiedenis van het vreselijke reeds geschreven. Ik doe een oproep om ook het andere te bekijken. Wanneer we een bekende uitspraak van Neerlands beroemdste filosoof: “Elk nadeel heb ze voordeel” evolueren naar een hoger plan, dan ontstaat er een nieuwe visie waar vanuit deze aardbeving en haar gevolgen kunnen worden benaderd: zou deze vreselijke gebeurtenis ook nieuwe kansen met zich meenemen?
Voor Rotterdam gold dit wel. Op 14 mei 1940 werd het stadscentrum platgebombardeerd door de Duitse Luftwaffe. Hoewel de oorzaak, de schaal en de verwoestingen niet te vergelijken zijn met de aardbeving in Sichuan was ook deze gebeurtenis voor Rotterdam een ramp. Vele jaren later kunnen we echter stellen dat deze ramp voor Rotterdam een nieuwe kans met zich meebracht. De stad beschikt, in tegenstelling tot Amsterdam, wel over een fatsoenlijk metronet in het centrum, de binnenstad is wel toegerust op het hedendaagse autoverkeer en Rotterdam is de enige grote stad in Nederland met een fatsoenlijke skyline. De Rotterdammers sloopten de restanten van het stadscentrum en bouwden een nieuw centrum. Rotterdam zag een kans en greep hem.
Mijn hoop is dat we in Sichuan ook deze houding aantreffen. Dat er, na ongeveer een jaar na de aardbeving, de eerste tekenen te zien zijn van mensen die nieuwe kansen zien, en ze grijpen! Van mensen die anderen aanmoedigen hetzelfde te doen en zo te bouwen aan een nieuw Sichuan, een Sichuan dat beter wordt dan het ooit was. Met deze inslag hoop ik kinderen en jongeren te stimuleren om te investeren in hun toekomst, om samen te zoeken naar nieuwe kansen en om deze uiteindelijk te benutten.
Vele malen zijn de verschrikkelijke beelden getoond en is het slechte nieuws gebracht. Maar hoewel de gebeurtenissen van de aardbeving soms te vreselijk zijn om goed te kunnen beschrijven en we dit nooit mogen vergeten ben ik van mening dat we dit ook vanuit een heel ander perspectief moeten benaderen en ons moeten focussen op de toekomst, op de jongeren, op nieuwe kansen. Ik zou daartoe de woorden van Lao-Tse willen herinterpreteren: Wat een ramp is, kan ook een nieuwe kans brengen!
